Adana.
Olması gerekenin altında sıcak,
hatta serin.
Ama son 10 sene de öyle bir bastırdı ki her yaz faka,
sıcağı görünce harbiden de bir şarkıda dediği gibi:
day madafaka!
Yani demem o ki,
hava serin olsa da,
bir saat sonra ne olur bilinmez;
güvenemiyorum da.
Gelmemiş sıcakların ruhu dolaşıyor ruhumda,
göğüs kafesim yine kemikler arasındaki mesafeyi sorguluyor.
sanki derim alev kaplı,
göğsümü göğsümün yapma demesine rağmen inatla sarıyor.
Şimdi yazıyı bıraksam,
aşağıya insem koşarak,
tam o anda "Geleceğe Dönüş" filmlerinin müzikleri çalsa,
Kapıdan çıktığım anda bir DeLorean gelse önüne,
açılsa yukarıya doğru kapılar,
Marty dese ki "atla",
88 mile ulaşsak Mavi Bulvar'dan başlayıp, tam Duygu kafeden gelen araca ramak kala,
ha?
Olmaz değil mi?
Olmaz olmaz.
Kaybolmak istediğin tarihin tozlu raflarına ulaşmamın tek şansının da şansı yok.
Payımıza düşen, arasında kaybolamadığımız rafların göremediğimiz tozlarına hassasiyet gösterip,
hapşurmak.
Ki hapşurmak,
çoğu insandan iyiye dair bir şeyler duymanın tek şansıdır.
Koşarak 88 mile çıkmaya çalıştığım gecelerim olmadı değil.
İçimdeki soyutu somutlaştıramadığımdan olsa gerek,
ibre sabit,
huzur kaçak bir zabit,
hasbihalden payımıza düşene TMSF el koymuş,
Eylerse güzel eyler de,
sanki bu kez olmadı be Zahit.
"Daralmışlığımı başka türlü anlatamıyorum"
Misilleme Kurşunkalem
14 Mayıs 2015
0101 Adana
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder