Komutanımız öldüğünde acımızı anlatan ileti paylaşalım. Akşamında kutlama yapalım. Fotoğraf paylaşalım. Eğer sabaha ayılabilirsek de komutanımızın cenaze namazına gidelim. Hatta oradan da fotoğraf çekip, paylaşalım.
2015 model silah arkadaşlığı tam olarak böyle mi oluyor?
Bilmediğim, anlayamadığım, idrak edemediğim için soruyorum?
Ateşin düştüğü yeri yakması, aynı ateşten düşen yeri anlamamıza yardımcı oluyor da sanırım bu durum kendi ateşimiz sönünceye kadar sürüyor.
Bu durum insanı salak yerine konmuş gibi, gerizekalı gibi, boşa mücadele vermiş gibi hissettirebilir mi?
Evet.
Ben hissediyor muyum?
Hayır.
Çünkü ben, kişiler emperyalizmin gözünde Kemalizmi temsil ettiği için o kişilerin yanında yer aldım. Kimsenin kara kaşı kara gözü için değil. Yani kişi odaklı yaklaşmadım.
Ne akrabam vardı yanında durduklarımın, ne de eşim, dostum, arkadaşım.
Lakin yarın yine bir kumpas kurulsa yine aynısını yaparım.
Vicdanım rahat.
Rahat olmayanlar düşünsün.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder